Waar moet je met je emoties heen

Waar moet je met je emoties heen, als je ze niet mag uiten? Naar binnen. Zonder enig besef van wat we doen, zitten we compleet vast met onze eigen emoties. Als we ze als kind niet mogen laten zien, niet worden getolereerd en geaccepteerd, dan is er maar een weg met al die emoties. Naar binnen, inslikken en opkroppen.

Praktisch iedereen loopt hiermee rond, bijna niemand uitgezonderd. Met in zichzelf een berg van emoties, vanaf zijn kindertijd. We noemen dit spitritueel gezien ook wel, een muur rond jezelf te hebben gebouwd. Als een bescherming, geeft een medium van de spirituele website Mediums 2.0 aan.

Als kind heb je het niet in de gaten. Brullend op de grond liggend, aan je lot worden overgelaten, of juist een snauw krijgen en een schreeuw. Van houd je mond, stel je niet zo aan. Kom op, we moeten door. Volledig voorbijgaand aan wat het kind op dat moment voelt, ervaart en uit.

Lastig worden we dan genoemd en als je dat maar vaak genoeg te horen krijgt, houd je op een gegeven moment vanzelf je mond. Als medium werkzaam op de spirituele hulplijn Mediums 2.0 chat ik wel eens met een moeder die zich zorgen maakt over haar puber. Als medium denk ik dan, beter is het om je geen zorgen te maken, doe er iets aan.

Dit klinkt even snoeihard, maar het kind heeft er niet om gevraagd, hier rond te lopen. Daar is deze moeder en vader verantwoordelijk voor. Je zorgen maken, daarmee zeg je al genoeg. Niet in staat om te doorbreken waar de puber mee worstelt. En toen het kind een stuk jonger was, niet naar zijn emoties omgekeken.

Ieder mens wil praten, en zeker een kind. Door middel van praten, schreeuwen, lachen, dingen doen, rennen, spelen, uiten ze hun emoties. Maar wat als niemand dat weet, in de gaten heeft. Wat gebeurt er dan?

Het kind sluit zich volledig af en op de leeftijd van puber begint het ineens op te vallen. Dan kun je altijd nog bijsturen, maar je vraagt je dan wel al als medium, zijn de ouders daar dan wel toe in staat?

Het kind heeft inmiddels een dusdanige muur om zich heen gebouwd, dat die zijn gevoelens niet meer voelt, zijn expressie is verdwenen en geen behoefte meer heeft aan een gesprek met zijn ouders. Die voelt zich op alle fronten in de steek gelaten.

Of het kind dat zelf zo ervaart, is nog maar de vraag. Vaak komen we daar veel later achter en is het kwaad al geschied. Op het werk lukt het dan meestal nog wel vrij aardig om er  mee weg te komen. Relationeel is het toch echt noodzakelijk emoties te kunnen uiten.

Te veel volwassenen zitten met zichzelf in de knoop, omdat ze niet bij machte zijn hun emoties te voelen en te uiten. Ze kroppen alles op. Kan beter maar niets zeggen en als ze wel iets willen zeggen, hebben ze de woorden niet paraat, die de lading kunnen dekken.

Vaak komt het er als een donderbui uit, want elke emotie moet geuit worden, hoe je het wendt of keert. Dat relaties hier onder lijden, de persoon zelf, staat vast. Er dient aandacht gegeven gaan worden aan alle ouders hoe ze hun kinderen leren te observeren, met ze in gesprek gaan.

Hoe ze bij kinderen er voor kunnen zorgen dat die hun emoties leren te reguleren. Mocht jij nu bij jezelf denken, ja dat wil ik graag. Ik wil dat mijn kinderen, maar ook ikzelf hier iets mee kan, neem dan eens contact op met een medium of paragnost van Mediums 2.0. Zij helpen je hierbij graag.