Respect blijft toch nog steeds wel een dingetje

Respect blijft toch nog steeds wel een dingetje Weet niet hoe het jullie vergaat, maar wij van medium 2.0 ervaren dat het woord respect en respectvol de laatste tijd toch wel vaak ergens te lezen valt, of in de mond wordt genomen. Respect, velen voelen het niet dat ze het krijgen.

Velen zeggen ook we zijn een stuk minder respectvol naar elkaar dan vroeger. Waar is toch dat respect naar elkaar gebleven. Het lijkt wel of we geen idee meer hebben wat het betekent. Dat zou zomaar eens heel goed kunnen kloppen, geeft een medium van medium 2.0 aan.

Waren we vroeger in veler ogen wel respectvol naar elkaar. Is het de vraag of we toen wisten wat respect wel was? We gaven het wel, althans zo kijken we er naar en staat het in onze beleving. Als ik naar mijzelf kijk, ben ik met heel veel respect opgegroeid.

Ik wist precies wanneer ik dank je wel moest zeggen, mijn mond moest houden. Niet iets moest doen, of juist wel iets moest doen. Dan was er bij wijze van spreken “ingeramd”. Maar of ik echt respectvol was. En dat ik wist wat de betekenis was?

Dat heb ik mij later heel vaak afgevraagd. En weet je waarom. Ondanks dat ik heel respectvol was, had ik het gevoel dat niemand het naar mij was. Voor mijn gevoel liep iedereen over mij heen. Zag niemand mij staan. Had ik het gevoel niet mee te tellen. Terwijl ik juist naar iedereen zoveel respect toonde.

Zeg het maar. Klopt er dan iets niet? Deed ik het verkeerd? Dat kwam overigens eigenlijk lange tijd nooit bij mij op. Als ik met respect met iemand omging end e ander in mijn ogen niet met mij./ Dan hield ik mijn mond. Want ook dat had je geleerd, dat dat respectvol was.

Wat we vroeger ook leerden, was naar iedereen die in rang hoger was dan jezelf, daar moest je tegenop kijken. Respect voor tonen en vooral naar luisteren en nooit tegenspreken. Bij het idee alleen al dat je tegen de huisarts in zou gaan.

Ik liep vast in al dat respect geven, zoals het mij was geleerd en ik ben van mening, velen met mij. Want zeg nou zelf. Het vloog je toch soms gewoon naar je keel? Dat je alles maar moest slikken en accepteren. Een woede uitbarsting kan dan toch niet uitblijven! En bam, binnen een paar seconden spijt.

Dan ging je zoete broodjes bakken, dat je het zo niet had gemeend. Dat je er spijt van hebt en daar was ie weer. De onderdanigheid. Het brave, voorbeeldige meisje, die niet in de gaten had, waarom ze zo verschrikkelijk boos werd.

Weet je dat we dit jaren kunnen volhouden. Zonder er ooit een keer bij stil te staan, dat dit alles met respect te maken heeft en helemaal er niets mee te maken heeft? Zoals ze het mij hadden geleerd, kon mij op een gegeven moment gestolen worden.

Net of ik niet had gestudeerd? Net of ik geen respect verdiende? Maar ja, het gedrag zit zo ingebakken. Dat ondanks een stemmetje in je dat zei. Wees nou maar de wijste, kon je het eigenlijk niet meer opbrengen.

Dan kom je er achter dat het geven van respect aangeleerd gedrag is. En eigenlijk volledig verkeerd. Want zolang ze er niet bij vertellen dat jij ook respect verdiend, gaat het alleen geven, niet werken.

Op de juiste manier respect geven, start met zelfrespect. Dat wordt ons niet mee gegeven. Zo gek is het niet dat het nu echt een dingetje is. We willen niet meer nep en fake zijn. We willen niet meer dat anderen ons de les lezen. We willen gelijkwaardig aan elkaar zijn. Een huisarts is niet meer of minder. Respect begint bij en voor jezelf. En niet alleen bij geven aan een ander.

We zijn op weg naar zelfrespect, want dan pas kun je het juist geven, maar ook afdwingen als het je niet wordt gegeven.